Dve najpoznatije izmišljene zemlje su Nedođija, iz bajke o Petru Panu i Vizantija, iz bajke o lažiranoj balkanskoj istoriji. Država pod imenom Vizantija nikada nije postojala! Kada naša deca uče o tome u školi, to je isto kao kada bi učili o Nedođiji.
U dokumentima Vaseljenskih i Pomesnih sabora Hrišćanske Crkve ne postoji reč Vizantija. Takođe nema ni Konstatinopolja ni Vizantiona ni Vizantinaca. U mesecoslovima Hrišćanske Pravoslavne Crkve ne postoji nijedan vizantijski svetitelj.
Vizantijski Carigrad. Foto: Wikipedia/Georg Braun; Frans Hogenberg
Vizantijski Carigrad. Foto: Wikipedia/Georg Braun; Frans Hogenberg
Od 1054. pa sve do 1557. godine, Rim je pokušavao da preuzme kulturno nasleđe istočnog dela Rimskog carstva, odnosno Novog Rima. Međutim, svi ti napori Rima bili su bezuspešni. Tada se javila genijalna zamisao. Izmisliće novo ime istočnom delu Rimskog carstva i nazvaće ga Vizantija.
Termin Vizantija ili Bizant izmislio je nemački “istoričar“ Heronim Volf 1557. godine, priču je raširio Monteskje i vatikanski agenti koji su hteli da slavu Rima prisvoje isključivo za sebe.
Ta njihova izmišljena Vizantija se za 1.000 i kusur godina postojanja zvala Rimsko carstvo, Basileia Rhomaion, Rhomanía, Imperium Romanum, Romania, ili Rum na arapskom. Rimsko carstvo je imalo dvojezični naziv latinski i grčki i nijedan nije bio „Vizantija”. Susedi ga nisu zvali Vizantija.
Rimsko Carstvo u vreme cara Trajana Foto:Wikipedia/Tataryn77
Rimsko Carstvo u vreme cara Trajana Foto:Wikipedia/Tataryn77
Na zapadu, Rimski papa je njenog vladara zvao Imperator Romaniae da ne bi upotrebio Imperator Romanum. Arapi su je zvali Rum. Sada istočni deo Rimskog carstva, koje je nazvan Vizantija, ima neku ”svoju” vizantijsku istoriju koja će se pisati u 16. i 17 veku, i koja se ne sme poistovećivati sa istorijom Rimskog carstva.
Naziv Nova Roma treba izbrisati iz svih nacionalnih istorija i svih crkvenih dokumenta i dati mu novo ime Vizantion ili Konstantinopolj.
Postavlja se pitanje šta je sa srpskim istorijskim i kulturnim nasleđem, koje je uz pomoć domaćih servilnih istoričara izmišljenog carstva, izmenjeno i usaglašeno sa novonapisanom vizantijskom istorijom. Odgovor je jednostavan. Srpska istorija je brisana ili usaglašavana sa unapred postavljenim ciljevima Velikog izumitelja. Da bi pisali novu vizantološku istoriju srpskog naroda, servilni istoričari su ćutanjem prepustili zaboravu celokupno književno i naučno nasleđe srpskog naroda.
Pad Carigrada 1453. godine. Konstantin XI Dragaš je na belom konju. Foto: Wikipedia Commons
Pad Carigrada 1453. godine. Konstantin XI Dragaš je na belom konju. Foto: Wikipedia Commons
Za njih ne postoji Sveti srpski rukopis – Srpsko četvorojevanđelje, napisano na pergamentu na 305 strana, Zakonopravilo Svetog Save, Karejski tipik, Dečanske hrisovulje, Studenički tipik, Miroslavljevo jevanđelje i hiljade starih rukopisnih knjiga srpskog naroda razasutih po celoj Evropi.
Čak su i srpski grb sa ocilima i srpski dvoglavi orao iskorišćeni za obeležja izmišljene Vizantije, a nas danas sledbenici vatikansih istorijskih obmana ubeđuju da smo mi ta obeležja „ukrali“ od Vizantije!
Tako je Srpsko kulturno nasleđe postalo kolateralna šteta u borbi između Novog Rima i Rima, odnosno Istoka i Zapada. Prvi na udaru bio je Srpski kalendar najveći i najstariji naučni spomenik srpskog naroda. Umesto njega domaći servilni istoričari izmislili su vizantijski kalendar.
Foto: Wikipedia
Izmišljeni vizantijski kalendar doveo je do toga da je Srpski kalendar, najveći naučni spomenik srpskog naroda pao u zaborav i postao samo još jedna kolateralna šteta.
Srpska Pravoslavna Crkva čuvala je Kalendar Svetog Save sve do 19. veka a danas Kalendar Svetog Save ne pominje ni Država ni Srpska Pravoslavna Crkva.
Odnošenje rukopisnih knjiga, povelja, zakona i crkvenih relikvija bila je bezočna krađa, prisvajanje i svojatanje velike istorijske i kulturne baštine srpskog naroda. Srbi su davali prednost duhovnim a oni materijalnim vrednostima. Srbi su pisali a oni odnosili, jer svoje nisu imali. Tako se naše brojne najstarije rukopisne knjige nalaze širom državnih i privatnih kolekcija. Počevši od 17. veka, veliki broj istoričara piše vizantološku istoriju srpskog naroda a sve u skladu sa zadatim ciljevima. Kada se izbroje sve istorije srpskog naroda koje su pisali vizantolozi dolazi se do saznanja da nijedan narod u svetu nema toliki broj izmišljenih istorija kao što ima srpski narod.
Izvor: Telegraf.rs
